De komende tijd plaatsen wij interviews met mensen die vertellen over de impact van Corona op hun leven, of hun veranderde visie daarop. Voor herkenning, troost of inspiratie.

In deze eerste aflevering spraken we met Pauline-Ann van der Meijs. Onderneemster, expatvrouw en moeder. Ze woont met haar man Maas en dochtertje Nova Ann (1) in een klein dorpje vlakbij Parijs. Althans, tot ze een week geleden plotseling naar Nederland vetrokken voor onbepaalde tijd. Terwijl ze eigenlijk naar de USA zouden afreizen, met een bijzondere reden.

De impact van Corona op het dagelijkse leven

Corona heeft een grote impact op ons leven. Op verschillende vlakken. Professioneel gezien brengt het onzekerheid met zich mee omdat mijn man Maas voor KLM werkt. Zoals je in de kranten hebt kunnen lezen is wordt dit bedrijf nu enorm hard geraakt. Wij zijn expats en ons leven is in veel belangrijke opzichten volledig afhankelijk van zijn werk. KLM helpt ons enorm goed door deze periode heen, maar de tijden zijn absoluut onzeker. Ik wil wel zeggen dat we blij zijn met een overheid die maatregelen treft in tijden als deze, hoe moeilijk en vervelend deze ook zijn.

We wonen in Frankrijk en zijn naar Nederland ‘gevlucht’ toen we merkten dat de lockdown daar volledig werd. Het allerbelangrijkst voor ons zijn onze familie en vrienden. Mijn moeder woont in Nederland en is alleen na het overlijden van mijn vader. Ze maakte zich zorgen. Het is nu fijn om samen te zijn in deze bizarre tijden.

Daarnaast stonden we op het punt naar Amerika te vertrekken om een ivf-behandeling te ondergaan. We wilden deze zomer onze wens voor een tweede kindje via een draagmoeder vervullen. Zelf mag ik niet zwanger worden, om medische redenen. Ook deze reis en wens zijn uitgesteld tot nader order – in de letterlijke zin van het woord.

Consequenties op langere termijn

Het is echt moeilijk te zeggen wat de lange termijn effecten voor ons zijn. Elke dag brengt nieuwe en ongelofelijke informatie. Ik voed mezelf nog maar één keer per dag met nieuws over dit onderwerp en dat is tijdens het acht uurjournaal. Ik loop hierdoor waarschijnlijk nu alweer al achter de feiten aan. Wij zijn blij in Nederland te zijn nu en met de Nederlandse aanpak tot op heden. Ik schat zo in dat wij hier de komende weken nog wel zullen zijn. Mijn moeder woont in Domburg en haar bovenhuis leent zich uitstekend voor ons tijdelijke verblijf hier. We kunnen naar het strand met onze dochter Nova en onze twee honden. Ik wil zoals het er nu naar uitziet op de langere termijn zelf op zoek naar een baan, om voor ons de financiële risico’s iets te spreiden. Of dit nu in Nederland of Frankrijk zal zijn is voor ons een raadsel. Ik houd alles open en we zijn bereid om naar Nederland terug te verhuizen mocht het nodig zijn. Ik plaats mijzelf in de categorie doemdenkers, maar dan wel één die het beste maakt van deze nare situatie. We bereiden ons op alles voor. We hebben gelukkig geen schulden of hypotheken, daar zijn we nu ontzettend blij mee. De vakantieplannen zijn voorlopig wel gecanceld en de ivf willen we graag verzetten naar het eind van deze zomer, maar we rekenen nergens op. Al met al – veel onzekerheid en we proberen te leven met de dag.

En voor de wereld?

Ik kijk graag naar GAIA.com, dit is een soort spirituele Netflix. Hier zijn meerdere shows te zien over wat er zou gebeuren als de wereld in een soortgelijke situatie als deze terecht zou komen. In al die shows en ook in het boek van Rutger Bregman, wat ik toevallig nu aan het lezen ben, komt de mens er uiteindelijk na veel ellende toch beter uit. Een gebeuren als dit is positief voor de natuur en dus uiteindelijk ook voor de mens. Het zet ons even terug in de realiteit – wat is nou echt belangrijk?
De consumptiemaatschappij, het materialisme, het onnodige vliegen, het eten van dieren. Alles wat mensen nog steeds doen terwijl we weten dat het zo slecht is. Ik snap dat het dramatisch is voor de economie, maar misschien moest er een crisis als deze gebeuren om ons te laten inzien hoe kwetsbaar en kostbaar alles is.

Ik heb er verder nog niet goed over nagedacht. Ik laat het elke dag op me afkomen. Ik ben enorm dankbaar voor wat het leven ons tot dusver gegeven heeft, ondanks moeilijke tijden.
Familie en vrienden zijn alles.

Je gaat door deze omstandigheden sowieso wel even nadenken wat je rol überhaupt is op deze wereld. Los van het moederschap, wat mij al flink vervult omdat ik 4 jaar heb gevochten tegen onvruchtbaarheid, heb ik me het afgelopen jaar ingezet voor onze stichting Heart In Hard. Wij halen geld op door de verkoop van door ons ontworpen en gemaakte kinderkleding op maat via instagram: @heartinhard. Alle winst doneren we aan een koppel dat financiële steun nodig heeft bij een ivf-behandeling of voor een adoptietraject.
Dat zou ik graag blijven doen, maar ik wil nu dus ook een betaalde baan gaan zoeken.
De wereld is veranderd na dit virus en er zullen moeilijke financiële tijden aanbreken. De rol die ik heb als expatvrouw is na deze tijden niet meer passend voor ons gezin. Begrijp me niet verkeerd, niets is zwaarder dan fulltime thuiszijn met je 1-jarige dochter en twee honden, het huis schoonhouden, boodschappen doen, gezond en verantwoord koken en wanneer je kunt achter je naaimachine kruipen om kleding te maken voor het goede doel. Maar ik wil ook financieel gaan bijdragen aan ons gezin. Het zal moeilijk worden een baan te vinden in deze tijden, maar ik heb weinig eisen, leer makkelijk en ben snel tevreden.
Ik zou het liefst een baan vinden die ertoe doet, waarbij je het idee hebt dat je mensen vooruithelpt in het leven. Dat lijkt me prachtig.

Let it be

Door mijn ervaring met onvruchtbaarheid heb ik mijn manier van leven moeten aanpassen. Ik heb voor het eerst moeten leren dat door hard werken niet alles bereikbaar is. Niet alles
in het leven is maakbaar. Sommige dingen gebeuren nou eenmaal, zomaar en zijn oneerlijk.
Mijn onvruchtbaarheid is niemands schuld en is niemands fout. Het is gewoon zo, exact de reden waarom ik Let It Be op mijn pols heb laten tatoeëren.

Omarm de onmaakbaarheid van bepaalde situaties in het leven. Ik werd gedwongen dit te doen toen mij werd verteld dat ik nooit zwanger zou mogen worden. Alhoewel het een moeilijke tijd was heeft het me geholpen liefdevoller en minder gefrustreerd in het leven te staan.
Dit virus kan ons ook deze les leren. Ook in Nederland zullen en zijn hier onschuldige mensen slachtoffer van geworden en zijn liefdevolle families opgesplitst. Dat is enorm verdrietig en hier is helaas, los van alle voorzorgsmaatregelen die je kan treffen, niets aan te doen. En dat is oneerlijk en stom. Ik ben ontzettend bang dat mijn moeder of schoonouders getroffen worden door dit virus.
Het leven heeft zo zijn toevalligheden. Vaak zijn deze positief, maar het kan helaas ook negatief uitvallen. Zonder reden. In deze tijden is dat idee beangstigend en daarom kan je er naar mijn mening maar beter het beste ervan maken.
Pluk bloemen voor in huis tijdens je wandeling zolang dat nog mag, steek een kaarsje aan voor je naasten die het moeilijk hebben en creëer gezelligheid in huis met je gezin.
Blijf lief en veilig.