Het aanpassingsvermogen van de mens is groot, vanuit ons werk als uitvaartbegeleiders was dat ons reeds bekend maar de afgelopen maanden wordt ieders aanpassingsvermogen op de proef gesteld, op verschillende vlakken.

Sinds de persconferentie van eind maart waarin de ‘beperkingen’ ons werden meegedeeld draait onze keukentafel overuren en kent deze inmiddels vele functies. Overdag liggen de schoolboeken, kistenboeken, schriften, rouwbrieven, knutselprojecten en rouwzegels door elkaar heen. Wanneer ik bel met families die net een dierbare zijn verloren, sluit ik mezelf op in de slaapkamer om rustig te kunnen praten. Mijn twee (pre)pubers weten dat ik dan even niet gestoord kan worden en grijpen hun kans – ze verruilen meteen hun schoolwerk voor de Playstation.

Tussen het bellen met een crematorium of een mortuarium van een ziekenhuis in de stad door wordt er alvast een begin gemaakt aan het avondeten. ’s Avonds dient de eettafel als plek waar we als gezin samenkomen en de dag wordt doorgenomen.

Al bijna zeven weken speelt het grootse deel van ons leven zich af in ons appartement in het centrum van Amsterdam. Hier wonen we, sporten we, gaan we naar school en werken we. Deze crisis raakt velen van ons, op verschillende vlakken. We verlangen geregeld terug naar hoe ons leven eerder was. Toch ben ik ook dankbaar en probeer deze tijd te zien als een periode van besef, bezinning en zelfreflectie. Het aanpassen aan een nieuwe (leef)situatie is niet altijd makkelijk, maar het leert ons veel en geeft ons op de langere termijn een goede dosis VeerKracht.