We hadden al wat voorbereidingen getroffen. We hadden mama vanuit haar bed, dat in de woonkamer stond, verplaatst naar de bank en zaten afwachtend naast haar. Alex en ik ieder aan een kant van onze moeder. Waarop we precies wachtten wist ik niet helemaal. Er zou iemand langskomen om haar uitvaart te bespreken, had mam gezegd. En ze wilde graag dat wij hierbij zouden zijn.

Prima. Ik stelde al niet meer zoveel vragen. De laatste paar weken gebeurde er van alles waar ik geen grip op had of kon hebben. Ik leerde in sneltreinvaart loslaten, dat bleek later nog goed van pas te komen.

Ik controleerde nog maar een keer of mam goed zat, of ze het niet te warm had, of te koud, of ze misschien echt niet wat wilde drinken, toen de bel ging. Ik deed de deur open, gaf een hand en ging de dame die zich had voorgesteld als Mieke voor naar de woonkamer. Ze droeg een donkerblauw mantelpakje, dat wat afstak tegen de makkelijke kleding die wij al weken droegen en het te grote T-shirt dat mijn moeder aanhad omdat ze eerder die dag nog had overgegeven en we steeds praktischer werden bij het wisselen van haar outfit.

Mieke groette vriendelijk en nam plaats op de stoel die we tegenover de bank voor haar hadden klaargezet. Haar koffer zette ze naast zich neer.

Ze keek ons een voor een rustig aan. Mama zag bleek en haar gezicht was ingevallen. Ze leek wat geëmotioneerd. Ik kneep haar zachtjes in haar hand en zag dat Alex haar andere hand pakte.

“Dank je wel dat je zo snel kon komen.” Zei mijn moeder.

“Natuurlijk. Zeg maar hoe ik jullie kan helpen.” Mieke sprak rustig en straalde een zekere autoriteit uit. Ik vond dat prettig. Dit kon ik uit handen geven. De afgelopen weken hadden we zoveel beslissingen moeten nemen over het laatste stukje leven van mijn moeder, maar over haar dood hadden we nog niet gesproken. Op mijn moeders initiatief gingen we dat nu dus doen.

Het begin vond ik nog een beetje ongemakkelijk. Waarom zou ik over de dood van mijn moeder praten zolang ze nog met haar kleine maar warme hand in de mijne zat? Totdat ik haar voelde opveren bij de suggestie van Mieke over de locatie van de plechtigheid.

“Wat denk je van een theater? Het is niet verplicht om in een aula samen te komen.”

De ogen van mijn moeder begonnen te glinsteren. Er was geen houden meer aan. De opbaarlocatie, muziek, kaart, hapjes en drankjes – alles passeerde de revue. Uit de koffer kwamen voorbeelden, ideeën, mogelijkheden. Het was alsof we een feest aan het voorbereiden waren.

Aan het einde van het lange gesprek had mama blossen op d’r wangen van de inspanning, maar ik zag ook haar opluchting. Ze omhelsde Mieke met tranen in haar ogen.

“Ik zal er voor je kinderen zijn wanneer het nodig is.” Beloofde ze bij het afscheid nemen. “Jullie kunnen me altijd bellen.” Knikte ze ons toe.

Mama was haast euforisch. “Het wordt zo mooi.” Zei ze glimlachend. “Het is dat ik er zelf niet bij kan zijn, anders zou ik er bijna zin in krijgen.” Ik omhelsde haar en Alex en ik legden haar weer in bed. Ontspannen zakte ze weg in een diepe slaap.

“Wat mooi als dit je werk is.” Dacht ik toen.